O oficio de albardeiro
Algo de historia
Toma o seu nome das albardas que elaboraban. Eran especialistas na transformación do coiro e en facer pezas para as bestas.
Enlace a artigo de onde extraemos os seguintes textos sobre o oficio de albardero
"As feiras servíanlle de punto de contacto de acordos e de traballo. Non montaba nelas o taller nin reparaba. Apuntaba nunha libreta os contratos e despois facía o seu labor polas aldeas. Traballaba para os campesiños, para os médicos e para os curas nas súas propias casas. "
"Fixen albardas pero tamén fixen albardones, mullidas, alforxas, monturas, galápagos, cabezadas, atafales, collerones de mulas, retrancas e zufras. Con todo, os collerones, as retrancas e as zufras era unha obra máis propia de guarnicioneros que de albarderos".
"Quere que lle explique como facía unha albarda?"
Precisábase lona (lenzo, tea); estopa, palla, coiro, ferro, agullas, fío gordo, un carrete de cera e a táboa. Deseñábase segundo un molde. Cortábanse as fundas de coiro. Cosíase. Enchíase de palla de centeno ben estendida. Recosíase por abaixo. Poñíase o arco que era unha armazón de ferro e volvía a recoserselle á palla. Metíase unha pouca palla. Volvíase a coser, e ao facer este cosido poñíase o coiro que podía ser pel de porco, que era moi boa, de pel de cabalo ou de pel de becerro. Por fin facíase o estambrado, que era o coser á albarda unhas almohadillas por diante e por detrás; as almohadillas chamábanse estambrillas. Unha albarda podía tardar en facerse un ou dous días. Había varias clases de albardas: grillotes, cadradas, galápagos e a albarda galega."
"A albarda galega era distinta das outras, era máis longa, tiña uns brazos por detrás, era levantada por diante, non levaba ferros e só-levábao palla. A albarda galega era boa para o transporte das olas do Val de Maceda: Tioira, Niñodaguia e Ésgos, e polas terras de Cea".
